|
1. Amiko, kial cedi vin al la trist', per kio dotas vin la ĉiama zorg'? Jen estas panaceo kara: trinki da vino pokalon plenan... 2. Kial tardu nia drinko ĝis vesperatingo? Ja rapidas tempopaso! Knab', en kruĉon bunt-emajlan verŝu vinon fajran, venu kun la vasta vazo! Fil' de Zeŭs kaj de Semele nin ja zorgo-pele benis per la vin' donace, ke ĉe vin' en dolĉa distro fuĝu de ni tristo, verŝu al pokal' senlace! Miksu ĝuste, trionparte, verŝu, knabo, salte, ke atingu nova glaso la ĝisrande plenan... 3. Vinon sorbu nia gorĝo, supre la suntorĉo ardas, prema la ĉielo, ĉio, kio tere vivas, ege nun soifas, estas laca de anhelo! Ombron trovas nur la grilo sub la frondŝirmilo, kaj, frotante la flugilojn, gaje, kaj neniam pigre, ripetante vigle ŝutas siajn dolĉajn trilojn. Kaj, dum kampe floras kardo, nun de ama ardo la virinoj ekfrenezas, sed malgrasaj estas viroj, svenas la deziroj, ĉar la spin', la membroj pezas, cerb' sekiĝas sub la drasta fajro Hundo-astra... |